Ο δρόμος μπροστά… για δημοκρατικούς πολίτες, κινήματα, οργανώσεις και κόμματα

«Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού θέλει να αλλάξουν οι συνθήκες της καθημερινής μας ζωής και οι περισσότεροι από όσους ασκούν εξουσία ως εκπρόσωποι μας». Αυτό αποτυπώνεται σε κάθε πολιτική διαδικασία (με πρώτη σε σημασία τις εθνικές εκλογές), έχει μονιμοποιηθεί σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις ανεξαιρέτως και είναι ήδη εδραιωμένη πεποίθηση του κοινού, προκαλώντας διάχυτο κλίμα απαισιοδοξίας. Δυστυχώς, το κατεστημένο μας, βυθισμένο στην διαπάλη για νομή και κατανομή της όποιας και όσης εξουσίας του έχει απομείνει, αδυνατεί να ανταποκριθεί στο πολιτικό αίτημα για ΑΛΛΑΓΗ. Αυτή ακριβώς η παραγνώριση του δημόσιου αισθήματος εξελίσσεται σε ύβρη κατά της Δημοκρατίας μας και των εγγυήσεων της. Βάζει σε επισφάλεια, θεσμικά ασφαλώς, έως και συνταγματικά, όπως όμως και οικονομικά, κοινωνικά και περιβαλλοντικά κεκτημένα. Και διαιωνίζει την ομηρία της χώρας μας από «πιστωτές», «συμμάχους» και εγχώριους ισχυρούς του χρήματος. Εξάρτηση η οποία, με την σειρά της, υποβαθμίζει την διεθνή θέση της χώρας μας, αναζωπυρώνοντας παλιές και επιτρέποντας νέες απειλές εις βάρος μας.

Μεγάλο μέρος του «πολιτικού προσωπικού» μας έχει ενσωματωθεί στο καθεστώς αυτό υπονομευμένης εκπροσώπησης και περιορισμένης εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας στο οποίο έχουμε περιπέσει. Εδώ και αρκετά χρόνια, αυτή η δράκα του κατεστημένου μας, αντί να εκπροσωπεί εμάς έχει ξεπέσει σε συμπαίκτη τρίτων. Ζητάει την ψήφο μας για να εξυπηρετήσει ίδια και όχι το εθνικό και δημόσιο συμφέρον. Όσοι και όποιοι διάλεξαν αυτό τον δρόμο έχουν απλώς ξεκόψει από τον δημοκρατικό χώρο, όποια και να είναι η κομματική τους στέγη. Με τα στερνά αρκετών να μην τιμούν τα πρώτα τους.

Όπως έχουν έρθει τα πράγματα, μια δημοκρατική συνείδηση δεν δικαιώνεται με την αποχή από την βαρβαρότητα. Ζητείται η στήριξη της σε ένα ευρύ, πολιτικό μέτωπο για ανατροπή των δεδομένων και ΑΛΛΑΓΗ πορείας. Αλλαγή η οποία περιλαμβάνει:

• την αποκατάσταση της πατρίδας μας, ως ανεξάρτητου κράτους με δικά του συμφέροντα
• την στήριξη των οικονομικά ασθενέστερων, την εμπέδωση της κοινωνικής δικαιοσύνης και την προστασία του περιβάλλοντος με συγκεκριμένα, μελετημένα μέτρα
• την αποδοκιμασία όσων συμβιβάστηκαν και την τιμωρία όσων συνέργησαν στην υπονόμευση της δημοκρατίας. Την Βουλή με νομοθετική πρωτοβουλία και ουσιαστική ελεγκτική εξουσία έναντι όλων. Την Δικαιοσύνη διατεθειμένη και ικανή να επιβάλλει την ισονομία. Την Κυβέρνηση σε αδρή ηθική βάση, έντιμη στις σχέσεις της μαζί μας, λιτή και δημοκρατική με ξεκάθαρες αρμοδιότητες και ευθύνες των μελών της, του Πρωθυπουργού συμπεριλαμβανόμενου.

Ένα τόσο απαιτητικό διάβημα δεν θα άντεχε την επιβάρυνση του από ιδιοτέλειες και γι’ αυτό χρειάζεται αγωνιστές και όχι καριερίστες. Χρειάζεται ακόμα αντικατάσταση στερεότυπων τα οποία έχουν πάψει να λειτουργούν από σχήματα τα οποία αποδίδουν. Με καθοριστικό ανάμεσα στα σχήματα αυτά, την εξεύρεση και υπόδειξη προσώπου το οποίο θέλει την ΑΛΛΑΓΗ και μπορεί να νικήσει και σε δημοσκοπήσεις και σε εκλογές τον σημερινό Πρωθυπουργό ή τον όποιον ίσως υποδεικνύονταν αντ’ αυτού. Είναι  βέβαιο ότι υπάρχουν περισσότερα από ένα πρόσωπα ανάμεσα στα εκατομμύρια συμπατριωτών ανά τον κόσμο ικανά να φέρουν σε πέρας το έργο αυτό. Ζητούμενα παραμένουν η δημοκρατική νομιμοποίηση της επιλογής του προσώπου και η εκ μέρους του αναδοχή του βάρους μιας τόσο μεγάλης ευθύνης.

Αυτός είναι ο δρόμος μπροστά για δημοκρατικούς πολίτες, κινήματα, φορείς, οργανώσεις και κόμματα. Μπορούμε όλες και όλοι να σκεπτόμαστε που βρισκόμαστε, τι διαθέτουμε και τι μας λείπει για να προχωρήσουμε. Και να κρινόμαστε από την ανταπόκρισή μας σ’ αυτή την πρόσκληση ελπίδας.