(Ένας διάλογος με φίλο στο fb)

Γιώργο μου, το έχω εξηγήσει κατ’ επανάληψη. Πάμε λοιπόν ξανά από την αρχή. Η σχέση της Ελλάδας με την F.Y.R.O.M. διέπονταν από την ενδιάμεση συμφωνία. Επί 20 χρόνια από την υπογραφή της συμφωνίας αυτής, η γειτονική χώρα απέφευγε να συζητήσει για την εξεύρεση κοινά αποδεκτής ονομασίας, όπως προέβλεπε η ενδιάμεση συμφωνία την οποία είχε συνομολογήσει. Με την κουτοπονηριά ότι η μη διευθέτηση την βολεύει, αφού τρίτες χώρες προχωρούσαν στην αναγνώρισή της με το συνταγματικό της όνομα. Αναγνωρίσεις, τις οποίες επικαλούνταν και “δικοί μας” “εκσυγχρονιστές”, δεξιοί και αριστεροί -τρομάρα τους!- πιέζοντας την δική μας πλευρά “να δώσει μια λύση”, ακόμα και πέρα από το πλαίσιο της ενδιάμεσης συμφωνίας (λύση να΄ ναι κι όποια να’ ναι) και παρά το ότι η άλλη πλευρά απέρριπτε έμπρακτα ακόμα και την συζήτηση για μια τέτοια, έκνομη διευθέτηση. Παραγνωρίζοντας οι “εκσυγχρονιστικοί” αυτοί κύκλοι ότι, κυρίως λόγω Κυπριακού, και τουρκικών αξιώσεων στο Αιγαίο και την Θράκη, η Ελλάδα δεν είχε και δεν έχει την πολυτέλεια δρόμου άλλου από αυτόν της διεθνούς νομιμότητας.

Και έρχεται το γύρισμα του καιρού και οι γείτονες ζητούν την έγκρισή μας για την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ. Αποδεχόμενοι το αναπόφευκτο: ως προϋπόθεση της ένταξης να διευθετηθεί η διμερής διαφορά μας. Έχοντας αξιολογήσει και την προηγούμενη στρεψόδικη συμπεριφορά των γειτόνων μας, η ενδεδειγμένη στάση μας ήταν απλή: ΜΕΤΑΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΣΕ ΜΟΝΙΜΗ ΚΑΙ ΕΝΤΑΧΘΕΙΤΕ ΟΠΟΥ ΘΕΛΕΤΕ.

Αντ΄αυτού, συρθήκαμε σε μια νέα συμφωνία, ανατρεπτική της ενδιάμεσης, με διατάξεις άσχετες με την ένταξη της F.Y.R.O.M. στο ΝΑΤΟ (άρθρα 3 και 7) τις οποίες και συνομολογούμε, ενώ δεν μας συμφέρουν. Εαν αυτό δεν είναι διπλωματικό Βατερλώ και αδικαιολόγητη ήττα και ταπείνωση, τότε τι είναι; Απομένει βέβαια να αποδειχθεί αν η (μη) λύση αυτή είναι και βιώσιμη. Δύσκολο δεν είναι; Τόσο για μας και τους γείτονες, όσο και για την Δύση. Λιανά λοιπόν φίλε, όπως ζήτησες. Πιο λιανά δεν γίνεται!