Η απεγνωσμένη προσπάθεια των κομμάτων να κατασκευάσουν διλήμματα ώστε να αποσπάσουν την ψήφο μας πέφτει στο κενό. Η αποχή τραβάει την ανηφόρα. Μόνο που η αποχή συντηρεί σε υψηλά επίπεδα τα εκλογικά ποσοστά των κομμάτων αυτών και, τελικά, αποφεύγουν τον καταλογισμό που τους αξίζει. Είναι λοιπόν η ώρα να σκεφτούμε κάτι πιο αποδοτικό.

            Θεωρώ λοιπόν απαραίτητο να πάμε να ψηφίσουμε. Με  κριτήρια επιλογής όμως, διαφορετικά από αυτά που είχαμε συνηθίσει. Εάν συνεχίσουμε να αξιολογούμε προεκλογικές «δεσμεύσεις» για να εναποθέσουμε, τελικά, τις ελπίδες μας κάπου… απλώς χάσαμε! Πρώτον οι δεσμεύσεις των κομμάτων μας, αποδεδειγμένα πια, δεν ισχύουν και οι επακόλουθες διαψεύσεις των ελπίδων μας είναι «ένα το κρατούμενο».

Ασφαλώς δεν υποστηρίζω να μπούμε σε δίκη προθέσεων. Ούτε όμως και σε  αθωώσεις των «δικών» μας, αυτών δηλαδή που, ιδεολογικά, δηλώνουν κάτι κοντά στα δικά μας πιστεύω. Απλούστατα επειδή η δήλωση τους αυτή στερείται αξιοπιστίας. Επίσης αποδεδειγμένα. Το κατεστημένο μας (το κομματικό αποτελεί μέρος του μόνο και μάλιστα από τα πιο αδύναμα) διαπνέεται μόνον από ακόρεστη δίψα για εξουσία και μοναδικός του σκοπό έχει την εξόντωση των «άλλων». Στους καυγάδες αυτούς δεν έχουμε λόγο να συμμετέχουμε. Δεν κάνουμε επιλογή χούλιγκαν. Αρνούμαστε τον χουλιγκανισμό.

Τέλος, επειδή είμαστε πνιγμένοι, δεν σημαίνει ότι πρέπει «να πιαστούμε από τα μαλλιά μας». ΟΧΙ λοιπόν και στους αυτόκλητους σωτήρες (και να ήταν μόνο ο Σώρας…), «δεξιούς» και «αριστερούς». Αξίζουν, εξ ίσου, την αποδοκιμασία μας. Στην πραγματικότητα είναι πλασιέ μαγικών (διάβαζε ανύπαρκτων) λύσεων, Κολακεύουν απλώς ένα από τα χειρότερα χούγια μας, την έφεση στην ήσσονα προσπάθεια.

Η αλήθεια είναι ότι μόνο με ρεαλιστικό σχέδιο και κόπο μπορούμε να βγούμε από τα δύσκολα. Μόνο που κανείς (αν αδικώ κάποιον τη συγνώμη μου) δεν υπόσχεται «αίμα και δάκρυα μέχρι τη νίκη». Όπως θα  όφειλε, ιδίως μετά τα μύρια όσα έχει διαπράξει.

Εφ’ όσον κάπως έτσι έχουν τα πράγματα, έχει νόημα να πάμε στις κάλπες για ψήφο τιμωρίας και όχι ελπίδας. Με συνείδηση ότι ο κολασμός είναι προαπαιτούμενο για την αναγκαία ανάταξη. Για την επάνοδο της ελπίδας. Το πιθανότερο με τρόπο… ανέλπιστο!

Εκτός όμως από την επιλογή του όποιου (εκτιμά ο κάθε ένας και η κάθε μια μας ότι) έχει τις λιγότερες δυνατότητες να επιφέρει και άλλες, μετεκλογικές, ζημιές, υπάρχει και ένα άλλο όπλο στα χέρια μας: ο σταυρός προτίμησης. Είναι ίσως ιστορική ειρωνεία αυτό το εμβληματικό στοιχείο  του πελατειακού κράτους και της διαπλοκής (ιδίως σε πολυεδρικές εκλογικές περιφέρειες) να αποδειχθεί χρήσιμο αυτές τις τελευταίες ημέρες του (μη) καθεστώτος. Μόνο που πρέπει να αξιοποιηθεί ως εργαλείο τιμωρίας και όχι ως βίζα υποτέλειας σε προστάτες ή τακίμια. Ναι, στην Δημοκρατία, ο πολιτικός καταλογισμός πρέπει να έχει ονοματεπώνυμο. Είναι απαράδεκτο να αφορά συλλήβδην σε κομματικά σχήματα (προσχήματα μάλλον κατά κυριολεξία) ώστε να επικρατεί ατιμωρησία. Οι πρωταγωνιστές της περιόδου της καταστροφής που ζήσαμε και ζούμε, εδώ και αρκετά χρόνια, είναι πασίγνωστοι. Με ατελείωτους τίτλους και πλάκα τα παράσημα που έχουν απονείμει στους εαυτούς τους. Ας μην φοβηθούμε, πολύ περισσότερο ας μην βαρεθούμε να τους μαυρίσουμε.

Η συμμετοχή λοιπόν στις εθνικές εκλογές δεν είναι αγγαρεία. Με την ψήφο τιμωρίας σε σχήματα και πρόσωπα μπορεί να αποδειχθεί το λυτρωτικό βήμα που μας χρωστάμε ώστε να επιστρέψουμε στην «κανονικότητα». Και είναι στο χέρι μας!