Όπως ήρθαν τα πράγματα, από εβδομάδα θα σχηματιστεί κυβέρνηση με κορμό την Νέα Δημοκρατία. Κυβέρνηση είτε αυτοδύναμη, είτε μειοψηφίας. Η εξέλιξη αυτή είναι στην πραγματικότητα απογοητευτική για την μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, η οποία επιλέγει είτε την αποχή, είτε άλλα κόμματα. Ποιος φέρει την βασική ευθύνη για αυτή την δεινή θέση στην οποία έχουμε περιέλθει είναι αυταπόδεικτο. Ευθύνη η οποία θα καταλογιστεί, δίχως άλλο, και στο αποτέλεσμα των εκλογών της Κυριακής 7^ης Ιουλίου.

Παρ’ όλα αυτά, έχουμε κάθε λόγο να πάμε στις κάλπες. Να υπερνικήσουμε την πικρία μας για τα όσα απαράδεκτα διαπράττουν εις βάρος μας οι διεκδικητές της εντολής μας και να ψηφίσουμε. Όχι μόνο για τον καταλογισμό (απαραίτητο σε κάθε περίπτωση), αλλά και για την επιλογή μας ανάμεσα στα δυο ενδεχόμενα διακυβέρνησης που  διαγράφονται ξεκάθαρα μπροστά στα μάτια μας.

Αυτοδύναμη Νέα Δημοκρατία ισοδυναμεί με ανάληψη της κυβερνητικής ευθύνης από ένα πολυμετοχικό σχήμα με διάφορες, αντιφατικές δεσμεύουσες μειοψηφίες. Κάποιες από τις μειοψηφίες αυτές, μέχρι χθες, συμμέτοχες, εμφανώς και αφανώς, στην απερχόμενη κυβέρνηση. Άλλες υποστηρικτικές του επίδοξου Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στην πορεία του μέχρις εδώ. Και, οπωσδήποτε, τουλάχιστον μια ακόμα δεσμεύουσα μειοψηφία, με καταβολές αλλά και θέσεις Άκρας Δεξιάς. Στην πραγματικότητα, η αυτοδύναμη Νέα Δημοκρατία δεν είναι παρά μία συστέγαση, με μόνη συνεκτική ύλη την κατάληψη και νομή της εξουσίας. Με την πολιτική της κατεύθυνση υπό διαπραγμάτευση διαρκείας και αναπόφευκτο αποτέλεσμα την τελμάτωσή της.

Για αυτήν ακριβώς την γενετική της μειονεξία, η αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας υποστηρίζεται απροκάλυπτα από τους κύκλους του κατεστημένου μας, εγχώριου και όχι μόνον. Όσο πιο αντιφατική, άρα αδύναμη, είναι η εκτελεστική εξουσία, τόσο πιο εύκολα γίνεται έρμαιο των συμφερόντων κύκλων του κατεστημένου αυτού. Και τόσο πιο δύσκολο γίνεται να προτάσσει κάθε φορά, απέναντι στις ορέξεις τους, το εθνικό και δημόσιο συμφέρον.

Για την χειραγώγηση του πολιτικού σώματος ώστε να δώσει αυτοδυναμία σ’ αυτό τον ανερμάτιστο καταυλισμό μικρών συμφερόντων χρησιμοποιείται η κούφια απειλή της «ακυβερνησίας». Η οποία, στην πραγματικότητα, είναι αναπόφευκτη, μόνον εάν φοβηθούμε, υποκύψουμε στον εκβιασμό και στέρξουμε στην  αυτοδυναμία της συναλλαγής, όπως την περιέγραψα προηγουμένως. Χρωστάμε στους εαυτούς μας ένα βροντερό ΟΧΙ σ’ αυτή την φτηνή αθλιότητα και είναι η ώρα να το πούμε.  

Εφ’ όσον λοιπόν το ενδεχόμενο της αυτοδυναμίας της Νέας Δημοκρατίας δεν προχωρήσει και η συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας – Κινήματος Αλλαγής, ως εναλλακτική, διακινείται πια μόνον από καθ’ έξη προπαγανδιστές χωρίς αιτία ή άφρονες νοσταλγούς καταρρεύσεων, απομένει ως μόνο διαθέσιμο σχήμα η κυβέρνηση μειοψηφίας (η απειλή επαναληπτικών εκλογών τον Αύγουστο, με απλή αναλογική ας υπενθυμίσω, καταδικάζει αμετάκλητα στην λαϊκή συνείδηση, όποιον την ξεστομίζει).

Ασφαλώς και η κυβέρνηση μειοψηφίας υπόκειται σε περιορισμούς. Όχι όμως από ομάδες στο εσωτερικό της, κύκλους ισχυρών του χρήματος και άλλους παράγοντες, εγχώριους και μη, αλλά από κόμματα που έχουν την λαϊκή εντολή να ασκήσουν αντιπολίτευση. Η εκτελεστική εξουσία θα υπόκειται στον έντιμο, δημόσιο έλεγχο της αντιπολίτευσης, μέσα και έξω από την Βουλή. Η κυβέρνηση μειοψηφίας ελέγχεται από το εκλογικό σώμα και κανέναν άλλο. Μα έτσι δεν (πρέπει να) λειτουργεί η Δημοκρατία; 

Το τι πρέπει να κάνουμε (σε ποιους οφείλουμε να αρνηθούμε ψήφο) λοιπόν την Κυριακή είναι, τελικά, απλό. Απομένει να δούμε αν το τολμάμε. Καλούμαστε να επιβεβαιώσουμε ότι «όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά». Σε κάθε περίπτωση, από Δευτέρα εδώ είμαστε!