Σημερινή δημοσίευση στο mononews

Δίνοντας, προ ημερών, στην δημοσιότητα την αναπτυξιακή πρόταση 2021-2030 «Το Μπλε και το Πράσινο: δουλειές για όλους!», είχα την ευκαιρία να υπογραμμίσω δυο βασικά της στοιχεία:   

• μόνον ο μετασχηματισμός της παραγωγής σε «Μπλε και Πράσινη» (επιχειρήσεις ανταγωνιστικές επειδή είναι φιλικές προς το περιβάλλον) μπορεί να μειώσει την ανεργία και να βελτιώσει τις συνθήκες και τις αμοιβές της εργασίας   
• μόνον ένα αναπτυξιακό σχέδιο που δίνει διέξοδο (ασφαλείς και αποδοτικές τοποθετήσεις) σε κεφάλαια που λιμνάζουν και καταστρέφονται από την κρίση έχει πραγματική βάση.

Αλλά η δυσκολία δεν είναι πια να καταρρίψεις επιχειρήματα όπως «το κλείσιμο ρυπογόνων επιχειρήσεων θα αυξήσει την ανεργία» ή «δεν υπάρχουν λεφτά για νέες επενδύσεις». Μέρα με τη μέρα, και στην Ελλάδα, όλο και περισσότεροι, εκόντες, άκοντες, συμφωνούν ότι πρέπει να προχωρήσουμε αμέσως σε ένα -χωρίς προηγούμενο από άποψη μεγέθους, ευρύτητας δράσεων και προστιθέμενης αξίας- πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων. Άλλος ρεαλιστικός δρόμος για να εξαλείψουμε τις συνέπειες της χρεοκοπίας της περασμένης δεκαετίας και της κρίσης λόγω του COVID 19 δεν έχει υποδειχθεί.

Και είναι επίσης αλήθεια ότι ο δρόμος της ανάπτυξης χαράζεται επί χάρτου από την κρατική αρχή και διανύεται επί εδάφους με την επιμέλειά της. Το πρότυπο αυτό ακολουθήθηκε με επιτυχία σε πολλές περιπτώσεις. Χωρίς να αποφεύγονται πάντα και στρεβλώσεις του, όπως η γνωστή σε μας διαπλοκή. «Το Μπλε και το Πράσινο: δουλειές για όλους!», η αναπτυξιακή μας πρόταση 2021-2030,  αναφέρεται, χωρίς περιστροφές, σε ενεργοποίηση δημόσιων και ιδιωτικών παραγωγικών δυνάμεων και την αμοιβαία επωφελή σύμπραξή τους, όπου και όποτε χρειάζεται.

Οι διαχωριστικές γραμμές

Χωρίς λοιπόν να παγιδευόμαστε πια σε ανούσιους καυγάδες (όπως αυτός ανάμεσα σε οπαδούς και πολέμιους του, αλήστου μνήμης, νεοφιλελευθερισμού)… με έναν κοινό τόπο για «το χρώμα», το περιεχόμενο και τους φορείς της ανάπτυξης, να ενισχύεται διαρκώς…  καλό είναι να ξέρουμε τι μας χωρίζει. Η αλήθεια είναι ότι διατηρούν πάντα την ουσία τους δυο διαχωριστικές γραμμές στην διανομή του οικονομικού πλεονάσματος που όλοι θέλουμε να προκύψει: θα μετασχηματιστεί σε καλύτερες δουλειές για πολλούς ή σε περισσότερο πλούτο για λίγους; Θα μείνει στην Ελλάδα ώστε να βελτιώσει τις συνθήκες της ζωής στον τόπο μας ή θα μεταφερθεί σε άλλες χώρες με νόμιμους και μη τρόπους; Η δική μας θέση είναι σαφής: στις μέρες μας, στον τόπο μας, η οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη δεν συμβαδίζει με ανισότητες, καταπατήσεις, λεηλασίες και πειρατείες. Και μάλιστα, η μοιραία κατάληξη της ανοχής στην αδικία, την ανισορροπία, τις ανισότητες θα ήταν μια, τρίτη στη σειρά, ανεπανόρθωτη αυτή την φορά, καταστροφή. Προς απόδειξη, δύο παραδείγματα, στην κορυφή του δημοσίου ενδιαφέροντος:

1. «Απολιγνιτοποίηση» μπορεί να σημαίνει: –όλο και περισσότερη εγχώρια παραγωγή από ανανεώσιμες πηγές, όχι όμως και περισσότερη εισαγόμενη ενέργεια –νέα παραγωγικά συμπλέγματα υψηλής προστιθέμενης αξίας και περιβαλλοντικής ελάφρυνσης στον χώρο κάθε λιγνιτικού πεδίου, πριν την απενεργοποίηση του, όχι όμως και αύξηση της ανεργίας όπου κλείσουν μονάδες      –αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της Δ.Ε.Η. με βασικό σκοπό την χρηματοδότηση του επενδυτικού  προγράμματος της, όχι όμως και εκποίηση περιουσιακών της στοιχείων, όπως ο ΔΕΕΔΗΕ 
2. «Ηλεκτροκίνηση» μπορεί να σημαίνει: – μια μεγάλη δημόσια επένδυση (με δυνατότητα συμμετοχής ξένων κεφαλαίων) σε ένα «έξυπνο δίκτυο» μεταφοράς και διανομής ενέργειας με την δυνατότητα να τροφοδοτεί ηλεκτρικά αυτοκίνητα (αλλά και σπίτια και επιχειρήσεις),όχι όμως και  επιδότηση αγοράς εισαγόμενων αυτοκινήτων και οικιακών φορτιστών τους – διεθνή διαγωνισμό για τον σχεδιασμό, κατασκευή, εμπορία και συντήρηση ηλεκτρικού Ελληνικού ταξί, όχι όμως και  περισσότερες εισαγωγές αυτοκινήτων χωρίς αντιστάθμιση – περισσότερα ηλεκτρικά οχήματα, όχι όμως και πωλήσεις χωρίς επενδύσεις των παραγωγών τους στην Ελλάδα

Δημοκρατικά, πριν απ‘ όλα!

Είναι σαφές λοιπόν ότι εδώ προτείνονται διαφορετικοί δρόμοι προς την ανάπτυξη, άλλος με θετικά, άλλος με  αρνητικά και ένας (αυτός που ακολουθήσαμε, εδώ και δυο δεκαετίες) με καταστροφικά αποτελέσματα! Αυτός ο  Αρμαγεδδών όμως δεν είναι ένας κακός εφιάλτης. Είναι η πραγματικότητα που ζούμε και προσπαθούν να συντηρήσουν ομάδες του κατεστημένου μας και κύκλοι μεταξύ των πιστωτών μας, ενώ η άμεση ανατροπή της είναι όρος επιβίωσης. Πάνω στην αντίθεση αυτή ακριβώς, εδράζεται η αναπτυξιακή πορεία που εμείς προτείνουμε. Η χάραξη της με ρήτρες μη αναπαραγωγής των αιτιών της χρεοκοπίας και ένα αποδοτικό μεν, υπέρ  του εθνικού και δημοσίου συμφέροντος δε, εφικτό μείγμα πολιτικής:   

• Με μειώσεις τιμών, αντί των μειώσεων εισοδημάτων
• Με αύξηση των δημοσίων επενδύσεων, αντί της αύξησης μη παραγωγικών δαπανών
• Με άρση της υποθήκης και αύξηση των αποδόσεων της δημόσιας περιουσίας, αντί της εκποίησής της
• Με πιστωτική επέκταση και προσέλκυση καταθέσεων, αντί της αύξησης του λειτουργικού κόστους των τραπεζών

Ξέροντας λοιπόν τι μας χωρίζει, είναι θέμα του κάθε ενός από εμάς ξεχωριστά να κάνει την επιλογή του. Έχει υιοθετηθεί, περίπου αξιωματικά, ότι «στην Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Μόνο που οι απαιτήσεις του δημοσίου χώρου έχουν πια έχουν πολλαπλασιαστεί. Στην πραγματικότητα, το πολίτευμά μας πια οφείλει όχι απλώς «να καλύπτει το κόστος λειτουργίας του, αλλά να αφήνει και ένα λογικό κέρδος». Και αυτό εξαρτάται απολύτως από το πόσο το σεβόμαστε και το φροντίζουμε εμείς οι ίδιοι!