Για την επίθεση διαρκείας που δεχόμαστε στο Ανατολικό μας Μέτωπο, υπάρχουν πια και δεδομένα και συμπεράσματα:

1. Η γερμανική μεσολάβηση δεν απέτρεψε ούτε την σύγκρουση, ούτε την διαιώνισή της. Παρά την επίδειξη καλής θέλησης εκ μέρους της Ελλάδας με την μετάθεση άσκησης κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, όπως η επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης μας έως τα 12 ναυτικά μίλια, σε χρόνο μετά την λήξη της μεσολάβησης, «οι γείτονες άνοιξαν την πόρτα του φρενοκομείου και είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθήσουμε». Καμία τουρκική πρόκληση δεν μπορεί να μένει πια αναπάντητη, ανεξαρτήτως της εξέλιξης της μεσολάβησης.
2. Στο ευρωπαϊκό πεδίο, το δόγμα «προτιμούμε διάλογο με την Τουρκία, αντί κυρώσεις εις βάρος της» επιβάλλεται να αντικατασταθεί  με το «πρώτα κυρώσεις εις βάρος της Τουρκίας για οτιδήποτε παράνομο διαπράττει και μετά διάλογος, εφ’ όσον δεν δώσει λαβές για περισσότερες κυρώσεις».  
3. Το ενδεδειγμένο μέτωπο απάντησης στις τουρκικές επιθέσεις είναι η Κύπρος. Το κράτος μέλος του Ο.Η.Ε. και της Ε.Ε. με υφαλοκρηπίδα την οποία παραβιάζει η Τουρκία, μετά τα μεγάλα διεθνή εγκλήματα εισβολής, κατοχής και εποικισμού τα οποία έχει διαπράξει εις βάρος του και παραμένουν ατιμώρητα με τις συνέπειες τους να διαιωνίζονται. Αθήνα και Λευκωσία καλούνται να εγκαταλείψουν το όλο και πιο αβάσιμο δόγμα «η Κύπρος είναι μακριά» και να υιοθετήσουν κοινούς σκοπούς και στρατηγική για την επανένωση του νησιού, την ασφάλεια και την ευημερία όλων των κατοίκων του.

Αυτά τα τρία σημεία οριοθετούν το πλαίσιο μιας αποδοτικής αποτροπής των επιθέσεων που δεχόμαστε. Εναπόκειται στις ηγεσίες μας να την υιοθετήσουν. Εάν δεν είναι διατεθειμένες, εναπόκειται σε μας να τις αντικαταστήσουμε!