Η «διάσωση τραπεζών» είναι έργο που έχουμε δει πολλές φορές, τα τελευταία χρόνια: το 2013 με το δημόσιο να βάζει λεφτά, αλλά να παίρνει προνομιούχες (και όχι κοινές) μετοχές, ώστε να μην συμμετέχει στην διοίκηση των πιστωτικών ιδρυμάτων. Το 2014 με το δημόσιο να μην στηρίζει την μετοχική του θέση και αποτέλεσμα, μετά τα διοικητικά του δικαιώματα, να εξαϋλώνονται και τα λεφτά που είχε βάλει προηγουμένως. Μετά το καταστροφικό πρώτο εξάμηνο του 2015, με τις τράπεζες να χρεοκοπούν ξανά, το δημόσιο να βάζει χρήματα ξανά και ιδιώτες να διατηρούν πάντα τον έλεγχο και την διοίκησή τους. Δυο τα  ζωτικά προσχήματα για την διάπραξη αυτών των εγκλημάτων. Πρόσχημα 1^ο: η πετυχημένη διοίκηση των τραπεζών μπορεί να ασκείται μόνο από ιδιώτες. Μα με ιδιώτες στην διοίκησή τους χρεοκόπησαν, ξανά και ξανά και ξανά. Πρόσχημα 2^ο: μόνο με ιδιωτικές διοικήσεις οι τράπεζες χρηματοδοτούν αντικειμενικά. Μα με τέτοιες διοικήσεις δίνουν πια δάνεια, κόντρα σε κάθε «ιδιωτικοοικονομικό κριτήριο», σχεδόν αποκλειστικά σε εταιρίες που τους χρωστάνε ήδη τεράστια ποσά. Για να μην πάμε πιο πίσω στην αλόγιστη χρήση από τις διοικήσεις των τραπεζών (ιδιωτικές και μη) της αυξημένης ρευστότητας που τους προσφέρθηκε με την εισαγωγή στο κοινό νόμισμα, το ΕΥΡΩ. Τα ζωτικά προσχήματα λοιπόν και έωλα και αβάσιμα Οι μεθοδεύσεις διάφορες. Το τελικό αποτέλεσμα όμως το ίδιο: η αφαίμαξη δημοσίου χρήματος από λίγους επιτήδειους, ντόπιους και ξένους.

Φτάνουμε λοιπόν και στην τωρινή απόπειρα αύξησης κεφαλαίου της Τράπεζας Πειραιώς. Η αλήθεια είναι ότι το δημόσιο κατέληξε να κατέχει το 61% των μετοχών της τράπεζας, επειδή δεν του καταβλήθηκαν οφειλόμενοι τόκοι από κεφάλαια τα οποία είχε εισφέρει. Τι σκαρφίστηκαν λοιπόν οι επιτήδειοι; Την «πρόταση» της διοίκησης της τράπεζας προς το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) για μια ακόμα ανακεφαλαιοποίηση, με το δημόσιο να βάζει ξανά λεφτά, αλλά να περιορίζεται, εκ προοιμίου, σε ποσοστό κάτω του 33% ώστε να αποκλείεται ακόμα και από την καταστατική μειοψηφία. Η «πρόταση» αυτή βέβαια και οι πράξεις που την συνθέτουν είναι όχι απλώς «οικονομικά παράλογη», όχι απλώς κραυγαλέα αντίθετη προς το δημόσιο συμφέρον, αλλά και καραμπινάτα παράνομη. Για την εξαφάνιση λοιπόν ποινικών ευθυνών (τις οποίες ασφαλώς και δεν θα δέχονταν να επωμισθούν τα μέλη της διοίκησης του ΤΧΣ) η κυβέρνηση μετέτρεψε, για μια ακόμα φορά, την κοινοβουλευτική πλειοψηφία σε «πλυντήριο προαναγγελθέντων  ανομημάτων»: υποχρέωσε την πλειοψηφία αυτή, τις προάλλες, να ψηφίσει διατάξεις ώστε τα μέλη του ΤΧΣ τα οποία θα ενέκριναν την μεθόδευση αυτή να απολαμβάνουν ατιμωρησίας. Τέτοια ατιμωρησία βέβαια, κάθε άλλο παρά εξασφαλισμένη πρέπει να θεωρείται. Και πάντως, αναμφισβήτητη είναι η ευθύνη των υπουργών που συνέπραξαν ή υπαγόρευσαν την μεθόδευση αυτή.

Είναι η ώρα να πάψει το ελληνικό δημόσιο (που πνίγεται μάλιστα από το χρέος του) να χαρίζει λεφτά σε ιδιώτες. Πρέπει να δώσουμε τέλος σε ένα διαρκές σκάνδαλο τεραστίων διαστάσεων: η διάσωση των τραπεζών να μην επιτυγχάνεται, αλλά, στο όνομα της, το δημόσιο να πληρώνει αλλεπάλληλους λογαριασμούς. Είναι η ώρα να μπει τέλος σ’ αυτή την εξαχρείωση.

Ενδεδειγμένα και νόμιμα βήματα διάσωσης είναι:

1. Αύξηση κεφαλαίου της Τράπεζας Πειραιώς με συμμετοχή των παλαιών μετόχων σε ποσοστό ίδιο με αυτό που κατέχουν, με διαδικασίες εγγυημένες από εξειδικευμένους χρηματοπιστωτικούς οίκους
2. Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής ΤΩΡΑ
3. Επί τέλους, μια σοβαρή δημόσια συζήτηση για το πιστωτικό σύστημα, την αναγκαιότητα ισχυρού δημόσιου τομέα και τους κανόνες ανταγωνισμού και διαφάνειας που πρέπει να διέπουν την λειτουργία του ώστε να χρηματοδοτεί, πράγματι, την επιχειρηματικότητα και την οικονομική μας ανάπτυξη.
4. Προσδιορισμό του ύψους της συμμετοχής του δημοσίου στο μετοχικό κεφάλαιο της Τράπεζας Πειραιώς με γνώμονα το συμφέρον του, σε πλαίσιο νομιμότητας.

Υπάρχουν λοιπόν δυο δρόμοι: ο ένας που οδηγεί σε αύξηση κεφαλαίου της τράπεζας και ο άλλος που οδηγεί σε ειδικό δικαστήριο. Ο καθένας ας διαλέξει ποιον από τους δυο προτιμά!