Ανυπόκριτες ευχές και μόνο στην Φώφη Γεννηματά να είναι νικηφόρα και αυτή η αναμέτρησή της με την ασθένεια και γρήγορη η αποκατάσταση της υγείας της. Ασφαλώς τα στελέχη του ΚΙΝΑΛ έχουν τον «πονοκέφαλο» διευθετήσεων και την υποχρέωση να τις πραγματοποιήσουν με σεβασμό τόσο προς την αρχηγό τους που αποχωρεί όσο και προς τους εαυτούς τους.

Η πρώτη έγνοια βέβαια όσων δεν έχουμε τέτοιες αρμοδιότητες και ευθύνες είναι άλλη: θα μπορούσε άραγε το κόμμα αυτό να εισφέρει κάτι περισσότερο, μπας και επιστρέψουμε στην «κανονικότητα»;

Μόνο «κανονικότητα» δεν ζούμε

Μιας και, κακά τα ψέματα, μόνο «κανονικότητα» δεν το λες να παραμένουν ανεμβολίαστοι πάνω από ένα εκατομμύριο συμπολίτες μας άνω των 50 ετών, δεκάδες να πεθαίνουν σε καθημερινή βάση, να έχεις 10.000 από τους 15.000 θανάτους μέσα στο 2021 (1.137 μόνο τον Σεπτέμβριο) και η κυβέρνηση σου «να κάνει τα στραβά μάτια» στον ανεξέλεγκτο συνωστισμό.

Μόνο «κανονικότητα» δεν το λες οι λογαριασμοί της ενέργειας να ακριβαίνουν διαρκώς, οι διακοπές του ηλεκτρικού να γίνονται όλο και συχνότερες, τα μισά νοικοκυριά να παραμένουν «ενεργειακά φτωχά» και η κυβέρνησή σου να αποθαρρύνει τις ενεργειακές κοινότητες, να εκχωρεί σε λίγους και σε ξένους την ηλιακή και αιολική ενέργεια αντί να την παράγουμε και να την εξάγουμε εμείς οι ίδιοι και να επιδοτεί την αγορά εισαγόμενων ηλεκτρικών αυτοκινήτων.

Μόνο «κανονικότητα» δεν το λες το δημόσιο χρέος σου να είναι σχεδόν διπλάσιο από αυτό του 2008 (και μάλιστα μετά από «κούρεμα» δεκάδων δις ΕΥΡΩ), το εμπορικό σου ισοζύγιο να είναι επί δεκαετίες ελλειμματικό, ο τουρισμός σου να έχει αγγίξει τα όρια του σε πολλούς προορισμούς -ενώ άλλοι μαραζώνουν- και η κυβέρνησή σου να αποφεύγει ένα ρωμαλέο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων σε νέους κλάδους και να πανηγυρίζει για ανύπαρκτη «ανάπτυξη».

Μόνο «κανονικότητα» δεν το λες να έχεις ανεχθεί για χρόνια ως κράτος καταπάτηση δημόσιων συχνοτήτων από ιδιωτικά κανάλια, να έχεις «μαυρίσει» την ΕΡΤ, να έχεις προκηρύξει διαγωνισμό με συμμετοχή κατάλληλων και ακατάλληλων υποψηφίων, να επιδοτείς διαχρονικά ημέτερους και, μετά από όλα αυτά, τα κόμματά σου να περιορίζονται στην σύσταση εξεταστικής επιτροπής της Βουλής. Σε μια ακόμα παρτίδα μουντζούρη μεταξύ συνενόχων.

Μόνο «κανονικότητα» δεν το λες η κυβέρνησή σου να συνοδεύει την αγορά (απαραίτητων, πράγματι) πολεμικών πλοίων και αεροσκαφών, με προπαγάνδα περί συμμαχικής σχέσης μας με την προμηθεύτρια χώρα η οποία θα εξαλείψει τις τουρκικές προκλήσεις.

Το εξουσιαστικό μας κατεστημένο και η αποκαθήλωση του

Μ΄ αυτά και μ’ αυτά, είναι επιβεβλημένη -και θα αποδειχθεί  αναπόφευκτη, κατά την γνώμη μου- η αφαίρεση του δικαιώματος διακυβέρνησης από το εξουσιαστικό μας κατεστημένο. Εξέλιξη η οποία περνάει από την εκλογική ήττα του συστήματος Μητσοτάκη. Όχι ως τρέχον πολιτικό αίτημα αντιφρονούντων, πολύ περισσότερο εξουσιαστική λαγνεία ή ρεβανσιστική τους διαστροφή. Στην πραγματικότητα και στον βαθμό που αιτίες των δεινών που ζούμε είναι η «Γερμανική Προστασία» και η εγχώρια διαπλοκή, με κύριο σκοπό την αντικατάσταση των κυβερνητικών συμπαικτών τους από Αρχή στην υπηρεσία του ελληνικού λαού και κανενός άλλου. Χωρίς αυτή την δημοκρατική νίκη, άσπρη μέρα δεν βλέπουμε.

Αλλά μια τέτοια θετική εξέλιξη καθυστερεί, όσο ο ελληνικός λαός ψάχνει δυνάμεις διατεθειμένες και ικανές να εγκαταστήσουν μια τέτοια Αρχή, δεν τις βρίσκει και απελπίζεται. Πράγματι, η μόνη εκλογική τάση που καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις είναι η αύξηση της αποχής. Και, δυστυχώς, η εκλογή επόμενου αρχηγού του ΚΙΝΑΛ μόνον σε αφύπνιση και  ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα για να ξαναπάρει τις τύχες του στα χέρια του δεν παραπέμπει. Και, γι’ αυτό ακριβώς, προσλαμβάνεται ως θέμα παραπολιτικού ρεπορτάζ.

Γιατί η απόσυρση του Αλέξη τώρα

Αλλά αν η διαδοχή στο ΚΙΝΑΛ αδυνατεί να επηρεάσει θετικά τις κυρίαρχες πολιτικές μας αντιθέσεις, άλλο τόσο ξένη προς αυτές στέκεται και η αξιωματική αντιπολίτευση. Όσο άσχετη με το εθνικό και δημόσιο συμφέρον είναι η αντιπαράθεση υπέρ ή κατά της, αυτόχρημα ψευδώνυμης, «επιστροφής στο ΠΑΣΟΚ», άλλο τόσο άσχετη -και θλιβερή συνάμα- είναι η γελοία μεταμφίεση του ΣΥΡΙΖΑ σε ΠΑΣΟΚ.  

Αυτά όλα είναι γνωστά στα ίδια τα στελέχη αυτών των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Στην συντριπτική πλειοψηφία τους δεν πιστεύουν ότι τα κόμματά τους μπορούν να εκφράσουν μια λαϊκή πλειοψηφία. Ούτε από μόνα τους, ούτε συμπράττοντας. Και σωστά δεν το πιστεύουν, μιας και καταλαβαίνουν καλύτερα απ’ όλους ότι τα κόμματα τους δεν είναι διατεθειμένα και δεν μπορούν να ζητήσουν -πολύ περισσότερο να αναλάβουν- την ευθύνη μιας ανατροπής δημοκρατικού χαρακτήρα. Της μόνης που θα μπορούσε να μας ξεκολλήσει από τα δύσκολα.

Ένα παράθυρο ελπίδας θα άνοιγε αν ο Αλέξης Τσίπρας έκοβε ο ίδιος τον Γόρδιο Δεσμό για οπαδούς και στελέχη του κόμματός του. Απαντώντας στο δίλημμα τους «με τον Τσίπρα χάνουμε, χωρίς τον Τσίπρα διαλυόμαστε» με την απόσυρσή του από την αρχηγία. Διευκολύνοντας την συνάντηση πλειοψηφικών δυνάμεων σε ένα κοινό τόπο, εντελώς πέρα και πάνω από την έρημο χωρίς τέλος που  διασχίζουν, εδώ και καιρό, χωρίς ελπίδα. Θα ήταν μια ευκαιρία -ίσως η τελευταία- και για τον ίδιο, αντί χρέωσης για την επερχόμενη εκλογική ήττα, να πιστωθεί συμμετοχή σε μια νίκη με ουσιαστικό και ανατρεπτικό περιεχόμενο.

Βεβαίως, από την πλευρά μας οφείλουμε να ετοιμαζόμαστε να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας, όπως κι’ αν συμπεριφερθούν τελικά τα κομματικά ιερατεία. Έτσι κι΄ αλλιώς, δεν καλούμαστε να συνομιλήσουμε μ’ αυτά, αλλά με «έχοντες γνώσιν» φύλακες. Αν δεν θέλουμε να μείνουμε στα ίδια!