• Θεωρείτε ότι το ΚΙΝΑΛ μετά την εκλογή του Ν. Ανδρουλάκη στην ηγεσία του, μπορεί πλέον να εγκαταλείψει το πρόσωπο του Ιανού , να κοιτάει προς τα δεξιά και αριστερά, χωρίς να αποφασίζει ποιόν δρόμο θα ακολουθήσει;

Ας ξεκινήσω υπενθυμίζοντας ότι δεν είμαι μέλος του ΚΙΝΑΛ, όπως και οποιουδήποτε άλλου κόμματος βέβαια. Αυτός δεν είναι λόγος να παραβλέψω ότι κάθε αλλαγή επικεφαλής, στον όποιο οργανισμό, είναι μια ευκαιρία να αλλάξουν κακώς κείμενα στο εσωτερικό του οργανισμού αυτού. Αν και πόσα μερεμέτια σηκώνει το οικοδόμημα εξαρτάται βέβαια από τις αντοχές του φέροντος οργανισμού. Αμφίβολο πάντα αν και πως οι όποιες τελικές βελτιώσεις μπορούν να προάγουν το εθνικό και δημόσιο συμφέρον. Εύχομαι, φυσικά, η εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη να αποδειχθεί ένα «ΝΑΙ σε όλα».

Που (πρέπει να) κοιτάζει το ΚΙΝΑΛ; Όπως άλλωστε και κάθε κόμμα που σέβεται την συνταγματική του υποχρέωση απέναντι στους εντολοδότες του, πέρα και πάνω από τα όσα μας πήγαν -και μας πηγαίνουν ακόμα- από το κακό στο χειρότερο. Οι αποστάσεις από παράγοντες προβληματικότητας πρέπει να είναι τόσο μεγάλες που οι μετρήσεις τους να είναι αδύνατες και η σύγκρισή τους να μην έχει καμία σημασία. Η διαρκώς αυξανόμενη αποχή από τα κοινά (ακόμα και από τις εθνικές εκλογές) δείχνει ότι αυτό ζητούν οι πολίτες και δεν το βρίσκουν. Πρόκειται για μια «δημοκρατική ύβρη» η οποία θα επιφέρει, δίχως άλλο, και την Νέμεση. Ποια και πόσα κόμματα θέλουν και μπορούν να ανταποκριθούν σ’ αυτό το πλειοψηφικό λαϊκό αίτημα απομένει να αποδειχθεί.  

• Το ΚΙΝΑΛ είναι ένας “συνασπισμός” κομμάτων και κινήσεων (με βασικό κορμό το ΠΑΣΟΚ). Θεωρείτε ότι θα παραμείνει έτσι, ότι πρέπει να παραμείνει έτσι; Η θ αλλάξει προς την ενοποίηση;

Το ΠΑΣΟΚ, του οποίου υπήρξα μέλος για 40 χρόνια, δεν υπάρχει πια. Ούτε μπορεί να αναβιώσει με μια ακόμα μετονομασία, μετά από τόσες που του επιβλήθηκαν εκ των έσω (58, ΕΛΙΑ, ΔΗΣΥΜ, ΚΙΝΑΛ). Το θέμα όμως σήμερα δεν είναι η μια ή η άλλη μετονομασία του ΚΙΝΑΛ ή οι απομιμήσεις του Ανδρέα από τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ. Το θέμα είναι να αποκτήσουν κοινή κομματική στέγη οι πατριωτικές και δημοκρατικές δυνάμεις, για λόγους εθνικού και δημοσίου συμφέροντος, αλλά και σταθεροποίησης της κοινοβουλευτικής μας Δημοκρατίας. Άλλο όμως αυτό και άλλο η ανεδαφική πρόταση σύγκλισης ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ ή η κακόγουστη διελκυστίνδα τους για την πρωτοκαθεδρία στην μειοψηφία και την ήττα. Η αξιόπιστη και ισχυρή κομματική έκφραση της “κεντροαριστεράς” μπορεί να προκύψει με υπέρβαση και όχι με άθροιση των κομματιών της.  Αυτό βέβαια θα διευκολύνονταν σημαντικά αν πρόσωπα «πρώτης ευθύνης» για την περιπέτεια που ζήσαμε και ζούμε φύγουν αμέσως. Άλλος χρόνος για χάσιμο δεν υπάρχει.

• Η πανδημία και η ακρίβεια, έχουν δημιουργήσει μια νέα κατάσταση, και σε ότι αφορά την οικονομία και σε ότι αφορά τα δημοσιονομικά. Οδεύουμε προς επανάληψη της εποχής των Μνημονίων;

Η ακρίβεια! Η κυβερνητική προπαγάνδα και οι αυτουργοί της την παρουσιάζουν ως εισαγόμενη. Τσιμουδιά για την τραγική εκτέλεση της απολιγνιτοποίησης που αντί για «πράσινη ανάπτυξη» είχε ως συνέπεια την «μαύρη φτώχεια». Για την εκποίηση κάθε δημόσιου παραγωγικού στοιχείου που θα δημιουργούσε εγχώρια προϊόντα, θέσεις εργασίας και υποκατάσταση εισαγωγών, ενώ οι επιδοτήσεις εισαγόμενων ηλεκτρικών αυτοκινήτων καλά κρατούν. Την αδυναμία των διοικητικών αρχών (ανεξάρτητων και μη) να ελέγξουν τις τιμές, να δημοσιοποιήσουν καν το πως διαμορφώνονται στην χώρα μας, για να δούμε «πως γίνονται οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι». Αλλά, εδώ που τα λέμε, ποτέ δεν «βγήκαμε από τα Μνημόνια»! Η επιτήρηση συνεχίζεται και η δημόσια περιουσία παραμένει υποθηκευμένη, με τα παραγωγικά της στοιχεία να εκποιούνται μπιρ παρά. Οδεύουμε ολοταχώς προς το τραγικό τέλος της εθνικής περιπέτειας που ζούμε εδώ και μια δεκαετία. Για να το αποφύγουμε, χρειαζόμαστε επειγόντως μια άλλη κυβέρνηση με εντολή διάσωσης. Το ποια μπορεί να είναι αυτή η διάσωση και πως μπορούμε να την προσπαθήσουμε οριοθετούμε η ΕΚΚΙΝΗΣΗ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ στο Συνέδριο μας με θέμα «ΕΘΝΙΚΕΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ: ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!» στις 8 και 9 Μαρτίου.   

• Πως κρίνετε την πολιτική της κυβέρνησης στο θέμα της υγείας εν μέσω πανδημίας; Πως κρίνετε τον υπερβολικό αριθμό θανάτων εξαιτίας του κορονοϊού;  

Πολλοί κυβερνητικοί χειρισμοί υπήρξαν ατυχείς. Άλλοι από άγνοια (στην πρώτη φάση συγχωρείται ίσως), άλλοι από ένα άκομψο μουτζούρη ευθυνών μεταξύ αυτής και των ειδικών, άλλοι στο πλαίσιο διάχυσης «επικοινωνιακής ευφορίας», άλλοι επειδή οι χειριστές είναι αδέξιοι και δεν σκέφτηκαν να συνομιλήσουν επίμονα και με ανοιχτά χαρτιά με αρνητές του εμβολιασμού, είτε ήταν φοβισμένοι συνάνθρωποι, είτε ήταν κουτοπόνηροι που προσβλέπανε στην «ανοσία της αγέλης», αλλά μέσω εμβολιασμού άλλων. Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα την δίχρονη νοσηρότητα και τους χιλιάδες θανάτους.