Όπως είναι γνωστό, η άνοδος της θερμοκρασίας του πλανήτη αμφισβητήθηκε για πολλά χρόνια, για τον ίδιο λόγο ο οποίος και την έχει προκαλέσει: την αναγόρευση του πλουτισμού σε υπέρτατη αξία από το κατεστημένο. Και είναι στελέχη του ίδιου πάντα κατεστημένου τα οποία σήμερα επικαλούνται την κλιματική επιδείνωση, όχι επειδή είναι πια αυταπόδεικτη, ούτε για να την χαλιναγωγήσουν βέβαια. Αυτοί οι απαράτσνικοι (με τον ίδιο τον Πρωθυπουργό μας ανάμεσά τους) αναφέρονται στις ακραίες καλοκαιρινές θερμοκρασίες για να τις επικαλεστούν ως ελαφρυντικό για πράξεις και  παραλείψεις τους. Για να αποσείσουν τις ευθύνες τους για τον χαμό ανθρώπων, περιουσιών και φυσικών πόρων. Για να παρουσιάσουν (και αυτές) τις καταστροφές ως μοίρα αναπότρεπτη.

            Ασφαλώς τα πράγματα δεν είναι όπως τα παρουσιάζουν. Όλοι καταλαβαίνουμε ότι δεν έγιναν πολλά από όσα μπορούσαν να γίνουν, και προληπτικά και κατασταλτικά, απέναντι στην ασύμμετρη αυτή απειλή. Από τον έγκαιρο περιορισμό των εν δυνάμει εστιών ανάφλεξης (πρώτες ανάμεσά τους ίσως οι χωματερές) μέχρι την απηνή δίωξη εμπρηστών, ασυνείδητων, οικοπεδοφάγων, σαμποτέρ. Σ’ αυτά είχαν και έχουν εντολή να σκύψουν οι εκπρόσωποι μας και όχι στην επιμέλεια των τηλεοπτικών τους εμφανίσεων. Και οι αναμφισβήτητες ευθύνες τους δεν κουκουλώνονται με το προκλητικό μακιγιάζ τους, τα «γένια τριών ημερών» για τηλεοπτική κατανάλωση.

Σε διακεκριμένη θέση ανάμεσά στους αξύριστους ο κύριος Γιώργος Πατούλης, Περιφερειάρχης Αττικής. Η απομάκρυνση του είναι όχι μόνον επιβεβλημένη, αλλά και εφικτή. Θα αρκούσε δυο αντίπαλοι του στις επερχόμενες εκλογές του Φθινοπώρου, οι κύριοι Γιάννης Σγουρός και Γιώργος Ιωακειμίδης, να συνειδητοποιούσαν ότι έχουν υποχρέωση να κατέβουν μαζί για να νικήσουν και να διορθώσουν και όχι ο καθένας μόνος του για να καταγραφεί και… να χάσει. Να σηματοδοτήσουν μια θετική διέξοδο, αντί να δώσουν την ευκαιρία στον κύριο Μητσοτάκη να αποπέμψει αυτός τον απερχόμενο Περιφερειάρχη Αττικής, υποδεικνύοντας και στηρίζοντας άλλον υποψήφιο!

Ας υπενθυμίσω ότι, πριν 4 χρόνια, με το φίλο Γιάννη Πανούση είχαμε προτείνει την κοινή κάθοδο των κυρίων Νάσου Ηλιόπουλου και Παύλου Γερουλάνου στις δημοτικές εκλογές στην Αθήνα. Οι δυο κύριοι προτίμησαν να  κατέβουν χωριστά με κομματικά χρίσματα, να χάσουν και, τελικά, να  αναζητήσουν την τύχη τους στην (κατά μια ακραία άκομψη διατύπωση) «κεντρική πολιτική σκηνή». Αφού η ευκαιριακή παρουσία τους στο Δημοτικό Συμβούλιο δεν απέτρεψε την δαπανηρή καταστροφή της Πανεπιστημίου από τον εκλεγέντα Δήμαρχο Κώστα Μπακογιάννη.

Αυτή η μεγάλη εικόνα με τις ιδιοτέλειες και τα «χρίσματα» (κομματικά ή και άλλα πια) είναι, εδώ και καιρό, μια Ύβρις κατά της Δημοκρατίας. Ένα ξεχαρβάλωμα της Αυτοδιοίκησης με συνέπειες την διαιώνιση των απειλών κατά της υγείας, της ασφάλειας, της περιουσίας, της ζωής μας τελικά. Με κωμικοτραγικές συνέπειες την ανάδειξη του κυρίου Κασιδιάρη (ή προσώπου της υπόδειξής του) σε «δεύτερο πόλο» απέναντι στον σημερινό Δήμαρχο της Αθήνας και την πιθανότητα παραμονής του απερχόμενου στη θέση του Περιφερειάρχη Αττικής.

Όλοι αυτοί οι ξένοι διαπράττουν τα μύρια όσα εις βάρος μας επειδή το μόνο που τους νοιάζει είναι το «χρώμα του χάρτη» το βράδυ των εκλογικών αποτελεσμάτων και η δική τους θέση στα τηλεοπτικά πάνελ. Το δικό μας ενδιαφέρον όμως είναι στραμμένο σε άλλα χρώματα: το φαιό της οδού Πανεπιστημίου, το κόκκινο των πυρκαγιών και το μαύρο για τους ανθρώπους που χάθηκαν. Και απομένει απλώς να δώσουμε στην δημοκρατική μας αντίθεση με τα δικά τους χάλια την πολιτική της έκφραση. Πριν ακόμα το δικαίωμα μας σε διαμαρτυρία ξεπέσει (και αυτό) σε έθιμο της παρακμής.