Στις πρόσφατες διπλές εθνικές εκλογές πολλοί ζήτησαν την ψήφο μας, ελάχιστοι όμως μπήκαν στον κόπο να εξηγήσουν τι θα μας προσέφεραν «έναντι» και πως. Οι περισσότεροι δεν μας είπαν καν αν τους ψηφίζαμε την Κυριακή, με ποιον Πρωθυπουργό θα ξημερώναμε την Δευτέρα. Ακολούθησαν οι δημοτικές και  περιφερειακές εκλογές, με τα «κόμματα» μας να τις μετατρέπουν σε μέτρηση της επιρροής τους. Με πρώτο και καλύτερο τον Κυριάκο Μητσοτάκη να δίνει (και να παίρνει πίσω) «χρίσματα», μέχρι και σε πρόσωπα ξένα προς τον ίδιο και την Δεξιά και να εμπλέκεται προσωπικά στις εκλογές αυτές, με σκοπό να βάψει τον χάρτη μπλε. Με αυτή την απροκάλυπτη, μη πολιτική, λαιμαργία του για εξουσία, την ακαταλληλότητά του τελικά για την θέση την οποία κατέχει, να προκαλεί την απάντηση του εκλογικού σώματος: «σε ψηφίσαμε μεν, δεν μας αρέσεις δε». Από την αποχή μέχρι την κόντρα στους εκλεκτούς του, αυτό ήταν το μήνυμα που έλαβε.

Ο Γόρδιος Δεσμός

Από την στιγμή που το πολιτικό σώμα αντιμετωπίζει τέτοιους διαδοχικούς καταναγκασμούς, το κομματικό μας σύστημα έχει δημοκρατικό χρέος να τους απαλείψει. Πριν η διάχυτη απογοήτευση γίνει τυφλή και αδιέξοδη αντίδραση. Ποιος όμως θα αποκαταστήσει την πολλαπλότητα των επιλογών μας; Ο αρχηγός της πλειοψηφίας διάλεξε από «μια λύση» να δηλώσει «η μόνη λύση» και έτσι να γίνει μέρος του προβλήματος. Μένουν βέβαια τα κόμματα της αντιπολίτευσης για να βρουν εναλλακτικό σχέδιο και πρόσωπο κατάλληλο για ένοικο του Μεγάρου Μαξίμου. ΠΡΟΣΟΧΗ! όχι σχέδιο και πρόσωπο «ένα από τα ίδια», αλλά διαφορετικά και καλύτερα. Τα κόμματα αυτά όμως, στις τελευταίες εθνικές εκλογές (για να μην πάμε πιο πίσω), συμμετείχαν χωρίς να προτείνουν βιώσιμο κυβερνητικό σχήμα. Δεν υπέδειξαν καν ενδεδειγμένο Πρωθυπουργό. Ούτε στις εκλογές με απλή, ούτε στις εκλογές με ενισχυμένη αναλογική. Με αυτή την ανημποριά τους να συνεχίζεται και σήμερα. Ένδειξη αδιάψευστη οι σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης οι οποίες παρουσιάζουν δυο, τρία από αυτά να βολοδέρνουν λίγο πάνω, λίγο κάτω από το 10% και άλλα τόσα, ίσως και περισσότερα, γύρω στο 3%. Αυτή η ανάγλυφη αδυναμία έωλων σχημάτων και προσώπων, σε συνδυασμό με την άρνησή τους να αποχωρήσουν, προκαλεί και αλλόκοτες αντιδράσεις τους. Στην πραγματικότητα, ΣΥΡΙΖΑ/ΠΣ και του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ μας καλούν να περιμένουμε να δούμε ποιο από τα δυο θα πάρει μεγαλύτερο ποσοστό στις ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ. Να χάσουμε ακόμα περισσότερα χρόνια και ευκαιρίες για να δούμε «ποιος από τους δυο έχει το πάνω χέρι στην κεντροαριστερά». Και μετά… βλέπουμε! Αν όμως το κομματικό μας κατεστημένο δεν μπορεί να λύσει τον γόρδιο δεσμό, εμείς μπορούμε να τον κόψουμε.    

Η Ελλάδα, η Ευρώπη, η Ελλάδα στην Ευρώπη

Θα είμαστε αδικαιολόγητοι αν αφήσουμε και τις επερχόμενες ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ να εκφυλιστούν σε μέτρηση επιρροής εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσόντων σχημάτων και προσώπων. Να μείνουμε στις διαμαρτυρίες, δικαιολογημένες και αδικαιολόγητες, για φυσικές και αφύσικες καταστροφές και να αφήσουμε να περνούν ανεκμετάλλευτες οι μεγάλες ευκαιρίες που ανοίγονται μπροστά μας. Η αναγέννηση της ελπίδας βέβαια δεν θα επιτευχθεί με την συμμετοχή πολλών και διάφορων συνδυασμών με σήματα στην ούγια «ευρωπαϊστές», «οικολόγοι», «σοσιαλδημοκράτες», «φιλελεύθεροι» ή όποιας άλλης. Για τον κάθε Έλληνα ευρωβουλευτή άλλωστε είναι πολύ ευκολότερο να επιλέξει σε ποιες από τις ομάδες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου αποκλείεται να συμμετέχει, παρά σε ποια του ταιριάζει να ενταχθεί. Δεν ψάχνουμε για εύηχες επωνυμίες, αλλά για παραγωγή υπηρεσιών προώθησης συμφερόντων, ελληνικών και ευρωπαϊκών. Πολλά από αυτά, παλιά και νέα, είναι κοινά, αρκετά απομένει να εξελιχθούν και σε συμφωνημένα. Θεμελιώδους σημασίας ανάμεσά τους η αποκατάσταση βασικών δημοκρατικών δικαιωμάτων (ισονομία, ισηγορία, ισοπολιτεία), η σύγκλιση των επιπέδων ανάπτυξης των ευρωπαϊκών περιφερειών, η διεθνής νομιμότητα και ασφάλεια, η μετανάστευση, ο δίκαιος επιμερισμός του κόστους της πράσινης μετάβασης και ο ενιαίος ευρωπαϊκός αμυντικός χώρος. Και βέβαια υπάρχουν πάντοτε διαφορές οι οποίες δηλητηριάζουν διακρατικές ή και διευρωπαϊκές σχέσεις οι οποίες καλό είναι να λύνονται πριν κακοφορμίσουν. Έρχονται αμέσως στο μυαλό κάθε Έλληνα οι γερμανικές οφειλές απέναντί μας, όπως όμως και οι ενεργές δουλείες της Ελλάδας από «τα μνημόνια», εκκρεμότητες οι οποίες δεν τιμούν ούτε την Ελλάδα, ούτε την Ευρώπη και πρέπει να διευθετηθούν το ταχύτερο. Άλλωστε, η εκπροσώπησή μας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο -όπως και σε κάθε θεσμικό όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης- αμοίβεται πολύ καλά, ακριβώς για να κάνει αυτή την δουλειά με ευσυνειδησία, επιμονή και συνέπεια.

Εν τω μεταξύ, το κατεστημένο μας περί άλλα τυρβάζει. Το Μαξίμου επεξεργάζεται σχέδιο αντικατάστασης  του πανελλήνιου ψηφοδελτίου από 5 έως 7 περιφερειακά ψηφοδέλτια. Με το πρόσχημα ότι με την κατάτμηση θα αφαιρεθεί το, λόγω πανελλαδικής «αναγνωρισιμότητας», προβάδισμα υποψηφιοτήτων lifestyle. Λες και είναι υποχρέωση του να συμπεριλάβει τέτοια πρόσωπα στους κυβερνητικούς  συνδυασμούς. Στην παλαιοκομματική αυτή πρακτική των αρχηγών να βολεύουν ημέτερους και «φίλους» ισχυρών του χρήματος και των Μ.Μ.Ε., αντιπροτείνουμε την κατάργηση του σταυρού προτίμησης, ώστε, ως ευρωβουλευτές να υποδειχτούν επίλεκτοι, εκπρόσωποι του εθνικού και δημοσίου συμφέροντος.  

Έχουμε λοιπόν τρεις λόγους να θέλουμε ένα κόμμα με αυτή την φυσιογνωμία να ζητήσει ψήφο στις Ευρωεκλογές. Ο πρώτος να δώσει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μάχες οφειλόμενες εδώ και καιρό. Ο δεύτερος να κόψει τον γόρδιο δεσμό για την ελληνική «κεντροαριστερά», για όποιον αισθάνεται δημοκράτης και αριστερός και δυσκολεύεται να το δηλώσει. Και ο τρίτος και κυριότερος ίσως να γίνει, επί τέλους, το πρώτο βήμα μιας εξυγιαντικής και ανορθωτικής πορείας για την πατρίδα μας. Θα ήταν λάθος να αφήσουμε την ευκαιρία αυτή να πάει χαμένη!