Η έκθεση του Mario Draghi για την ανταγωνιστικότητα της Ευρωπαϊκής Οικονομίας με τις προτάσεις τις οποίες περιλαμβάνει, έρχεται να ενισχύσει όσους υποστηρίζαμε ότι είναι ανάγκη να υιοθετηθεί μια πολιτική οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, διαφορετική από αυτήν η οποία ασκείται μέχρι σήμερα και για πολλά χρόνια. Και αυτή η αλλαγή πολιτικής, περιγράφεται με πολλά,  συγκεκριμένα, μέτρα, διαφορετικά ή και αντίθετα με όσα χρησιμοποιούνται. Με σκοπό να αντιστρέψουμε μια, διαπιστωμένη πια, πορεία περιθωριοποίησης και παρακμής της Ευρώπης και των λαών της.

Ο επείγων, όσο και κρίσιμος, χαρακτήρας της υπόθεσης «διάσωση της Ευρώπης» (περί αυτού πρόκειται) δεν αφήνει χρόνο για πανηγυρισμούς όσων έχουμε υποστηρίξει από παλαιότερα έως και πριν τις πρόσφατες εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (δες www.elldim.gr). Αντιθέτως, μας επιβάλλει όχι απλώς να περιγράψουμε την διαφορετική γραμμή πλεύσης, αλλά να υποδείξουμε τον τρόπο υιοθέτησης της. Με δεδομένο ότι οι σημερινοί ιθύνοντες στα ευρωπαϊκά πολιτικά πράγματα δεν διαθέτουν την βούληση να την προωθήσουν, αλλά και η νομιμοποίηση τους να την σταματήσουν αδυνατίζει όλο και περισσότερο.  

Μια τέτοια σύγκρουση, επιβάλλει την σκληρή πολιτική πίεση στο κατεστημένο μέχρις ότου τα μέτρα πολιτικής τα οποία θα περάσουν να είναι τέτοια και τόσα ώστε να σχηματίζουν, πράγματι, αλλαγή πολιτικής. Δημόσιες επενδύσεις στην έκταση την οποία  θεωρεί απαραίτητη η έκθεση, παραδείγματος χάριν, υποδεικνύει την εξαίρεση των κονδυλίων αυτών από τον υπολογισμό των δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Αλλά αν η υπέρβαση των ορίων του Μάαστριχτ ακούγεται πια αυτονόητη, η έκδοση ευρωομολόγου είναι ακόμα δύσκολη. Πόσο μάλλον εάν τέτοιο χρέος προορίζεται αποκλειστικά για την θεμελίωση του μέλλοντος των νεότερων σε ηλικία. Ένα «Ευρωομόλογο για τους νέους» το οποίο εμείς υποστηρίζουμε.  

Φυσικά, η πίεση υπέρ της αλλαγής πολιτικής, πρέπει να ασκηθεί κυρίως σε διακρατικό επίπεδο. Με κάποιες χώρες υπέρ του  αναπροσανατολισμού της Ευρώπης και άλλες να επιμένουν σε εθνικά έως και εθνικιστικά στερεότυπα τα οποία υπαγόρευσαν την πορεία αφανισμού στην οποία έχουν πια μπει και οι ίδιες. Η Ελλάδα έχει κάθε λόγο να ταχθεί υπέρ της αλλαγής πολιτικής, «της σωστής πλευράς της Ιστορίας». Αλλά αυτό προϋποθέτει ηγεσία με συναίσθηση ότι πρώτη έρχεται η υποχρέωση απέναντι στον εντολοδότη της, τον ελληνικό λαό. Αν δεν έχουμε τέτοια ηγεσία, ας την βρούμε!