Μια απλή ανάγνωση της «τελικής συμφωνίας» αρκεί για τον εντοπισμό του καίριου άκυρου στοιχείου της: στο ΜΕΡΟΣ 1. άρθρο 3.β. ορίζει ότι οι πολίτες της F.Y.R.O.M. είναι «μακεδόνες» ως προς την ιθαγένεια και στο ΜΕΡΟΣ 1. άρθρο 3.γ. ότι επίσημη γλώσσα του κράτους είναι η “μακεδονική». Έρχεται μάλιστα ο άκυρος αυτός ορισμός να ενισχυθεί με τα περιλαμβανόμενα στο ΜΕΡΟΣ 1. (άρθρα 7.3. και 7.4.) για την F.Y.R.O.M.: «…η γλώσσα, ο πληθυσμός και τα χαρακτηριστικά τους, με τη δική τους ιστορία, πολιτισμό και κληρονομιά…», «…η επίσημη γλώσσα του, η Μακεδονική γλώσσα ανήκει στην ομάδα των νότιων Σλαβικών γλωσσσών» και «…δεν έχουν καμία σχέση με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό…».  

Καλούμαστε δηλαδή, δια της «τελικής συμφωνίας» Τσίπρα-Ζάεφ, να αποδεχθούμε το ιδεολόγημα του «μακεδονισμού» και τα ανύπαρκτα  παρεπόμενά του: την ύπαρξη «μακεδονικού έθνους», όπως αυτό διαμορφώθηκε τον 20 αιώνα και, συνεπώς, τον διαμελισμό του και την ύπαρξη «αλύτρωτων μακεδόνων» σε γειτονικά κράτη, μεταξύ των οποίων και στην Ελλάδα. Με απλά λόγια, καλούμαστε για την ουσία της διαφοράς μας με την F.Y.R.O.M…. να υιοθετήσουμε την θέση της άλλης πλευράς. Να προσυπογράψουμε δηλαδή ένα ψεύδος με ιστορικό βάθος και μάλιστα προς βλάβη του εθνικού μας συμφέροντος!   

Εάν την δεκαετία του ΄90 και προκειμένου να μην αναδυθεί αυτή η, εν δυνάμει, πρόσθετη απειλή κατά της χώρας μας, επιβάλλαμε εμπάργκο και πετύχαμε την «ενδιάμεση συμφωνία», σήμερα, με επισπεύδουσα την «άλλη πλευρά» προκειμένου να ενταχθεί στο Ν.Α.Τ.Ο., για ποιό λόγο, όχι απλώς να αποδεχθούμε δυσμενέστερες ρυθμίσεις, αλλά να συρθούμε στην θέση της F.Y.R.O.M.; Δεν είναι κατάντια για την «Δύση» να αναγορεύει την αποδοχή ενός άκυρου ιδεολογήματος της «Ανατολής» (δεκαετίες μετά την κατάρρευσή αυτής της τελευταίας) ως προαπαιτούμενο για ένταξη στους κόλπους της; Δεν είναι ώρα να επισημάνουμε ότι πρόοδος στην επίλυση της διαφοράς μας με την γείτονα σημειώθηκε μόνον όταν η ελληνική πλευρά πήρε πρωτοβουλίες (εμπάργκο και ενδιάμεση συμφωνία) με βάση τις θέσεις μας; Ότι, αντιθέτως, η τελμάτωση υπήρξε η επιλογή της άλλης πλευράς (παρά την αμοιβαία δέσμευσή μας να εργαστούμε για οριστική λύση), μέχρις ότου χρειάστηκε την δική μας έγκριση για να ενταχθεί στο Ν.Α.Τ.Ο.; Ότι το κόστος της απροθυμίας για λύση και της «βίζας» για την Δύση δεν μπορεί να βαρύνουν εμάς; 

Εφ’ όσον έτσι έχουν τα πράγματα, είναι ώρα «μεταξύ μας» εντιμότητας και κοινού σκοπού. Δημιουργικής σκέψης και προσπάθειας υπέρ του εθνικού συμφέροντος. Θέασης προς το μέλλον και όχι το παρελθόν. Και εξαγωγής αυτού του «θετικού φορτίου» προς τη γείτονα, αλλά και προς τους «δυτικούς» συμμάχους μας.

Αυτά βέβαια δεν αφορούν το κατεστημένο μας (κομματικό, οικονομικό, πνευματικό και άλλο), αποδεδειγμένα βυθισμένο στην παρακμή και την εξάρτηση, τον μηρυκασμό ξεπερασμένων σχημάτων και αντιθέσεων, τον κατακερματισμό και τις ιδιοτέλειες του. Αφορούν τον λαϊκό παράγοντα και την ανάγκη, επί τέλους,  αντιπροσώπευσής του. Είναι, τελικά, ώρα ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ και ΕΚΚΙΝΗΣΗΣ!