Θα ήθελα να ευχαριστήσω τις αρχές του Πανεπιστήμιου  Θεσσαλίας και, ειδικότερα, τον Πρόεδρο του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών κύριο Νίκο Κυριαζή ο οποίος μου έκανε τη τιμή να με καλέσει εδώ. Ευχαριστώ κι εσάς, τους φοιτητές, για τη δυνατή παρουσία σας εδώ. Με σκοπό να σκεφτούμε και να μιλήσουμε. Πραγματικά, το δημόσιο αίσθημα είναι ότι η κατάσταση γίνεται διαρκώς χειρότερη. Αίσθημα που επιβεβαιώνεται διαρκώς,  παντού και με κάθε τρόπο, αποθαρρύνει τους συμπατριώτες και αποθρασύνει τους απέναντί μας όλο και περισσότερο. Αίσθημα που έχει τραβήξει σε μάκρος και… δεν πάει άλλο !  

Το πώς φτάσαμε ως εδώ συζητήθηκε και συζητιέται ακόμα. Συχνά, ψάχνοντας για αποδιοπομπαίους και αποφεύγοντας την ανάληψη ευθύνης. Απρόθυμοι να δεχτούμε ότι, έτσι ή αλλιώς,  πρότυπα, συμβάσεις και εγγυήσεις που πάνω τους στηρίξαμε τη ζωή μας, τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια, ακυρώθηκαν, σχεδόν όλα. Και επειδή μας επηρέασαν μεγάλες εξελίξεις, και επειδή βασικές ιδέες και επιλογές μας αποδείχτηκαν έξω από τα πράγματα. Όλα αυτά δημιουργούν, δίχως άλλο, δυνατά συναισθήματα. Αγανάκτηση για τα σημερινά. Αγωνία για τα μελλούμενα. Νοσταλγία για τα περασμένα. Παρηγορητική, είναι η αλήθεια, μόνο που δρόμος επιστροφής στον «απολεσθέντα παράδεισο» δεν υπάρχει.

Υπάρχει, βέβαια, πάνω απ’ όλα, η απολύτως φυσική  επιθυμία να ζήσουμε καλύτερα. Απλώς η καλύτερη ζωή που απαιτούμε και μπορούμε δεν μπορεί να είναι απομίμηση του χθες. Αύξηση του ΑΕΠ με εργαλείο την αύξηση της κατανάλωσης εισαγόμενων προϊόντων και των τιμών τους σε περιοχές της ζώνης του ΕΥΡΩ δεν μπορεί να υπάρξει. Πλουτισμός με πηγή τη φοροδιαφυγή ή την διαφθορά δεν μπορεί να συνεχιστεί. Απασχόληση στο δημόσιο τομέα, χωρίς θετική εισφορά στο εθνικό και δημόσιο  συμφέρον, δεν έχει νόημα. Γίνεται να ζήσουμε καλύτερα, όχι όμως όπως πριν λίγα μόνο χρόνια. Εσείς, οι νέοι άνθρωποι που γεμίσατε απόψε αυτό το αμφιθέατρο, είσαστε η φυσική κινητήρια δύναμη αυτής της νέας πορείας. Έχετε τα χρονικά περιθώρια, τη δύναμη και κάθε λόγο να αλλάξετε τα πράγματα περισσότερο από κάθε άλλο.  

Ασφαλώς στεκόμαστε δίπλα σας πολλοί. Σταθερά απέναντι από όσους έβλεπαν τη κρίση να εντείνεται και να οδηγεί, τελικά, στα μνημόνια, διαβεβαιώνοντας ότι «δε τρέχει τίποτα». Απέναντι με όσους υποστηρίζουν – σήμερα, μετά απ’ όλα αυτά –  τις ίδιες συνταγές ευκολίας, είτε από συνήθεια, είτε από  υστεροβουλία, είτε από επιπολαιότητα. Όχι ! Δεν κάναμε τόσο κόπο για να τον πετάξουν άλλοι στα σκουπίδια. Δεν πάθαμε τέτοια ζημιά χωρίς να μάθουμε τίποτα. Απαιτούμε και μπορούμε να γυρίσουμε σελίδα.   

Το λόγο μας στους εικοσάρηδες

            Είναι λοιπόν ανάγκη να γυρίσουμε τη πλάτη στη παρακμή, τους μικρούς πρωταγωνιστές της, τις χοντράδες και το θόρυβό τους. Να προχωρήσουμε μπροστά, συγκεντρωμένοι στα δικά μας. Να μιλήσουμε καθαρά, εμείς με εμάς, κι’ οι παλιότεροι να δώσουμε το λόγο μας σ’ εσάς, τους εικοσάρηδες ότι δε θα ζήσουμε στη κρίση και με τα μνημόνια, αλλά μετά απ’ αυτά. Είναι ανάγκη να συμφωνήσουμε πως θέλουμε τα πράγματα αύριο, σε πέντε χρόνια, σε είκοσι χρόνια. Πως μπορούμε να κάνουμε τη πατρίδα μας πρώτη επιλογή ζωής για κάθε άνθρωπο με θέληση και δημιουργικότητα. Με ποιες αλλαγές μπορούν να γίνετε, εσείς οι νέοι, μια κερδισμένη κι εμείς, οι μεγαλύτεροι, μια δικαιωμένη γενιά. Και να ξεκινήσουμε αμέσως τη δουλειά για να βγει πέρα, μια ώρα αρχύτερα !

Πριν απ’ όλα, η σημερινή, απαράδεκτη,  κατάσταση μπορεί και πρέπει να τελειώσει. Εκτός από τη κοινωνική αποσάθρωση, έχει εξαντλήσει και τα όρια ανοχών και αντοχών μας. Και η ευκαιρία είναι ίσως μοναδική, με τους πιστωτές να είναι – και συμβατικά – έκθετοι απέναντί μας,  αποφεύγοντας να ελαφρύνουν το δημόσιο χρέος μας. Δυστυχώς, τα κατεστημένα κόμματα, κυβερνητικά και αντιπολιτευόμενα, εδώ και καιρό, απέφυγαν να θέσουν την ελάφρυνση του  δημόσιου χρέους μας ως δικό μας «προαπαιτούμενο», όπως θα  μπορούσαν και θα έπρεπε. Έτσι όμως η «διαπραγμάτευση» με την οποία όλοι συμφωνούν, στην πραγματικότητα σημαίνει διαιώνιση του κακού.

Πως ξεκινάμε το δικό μας σχέδιο

Γιατί είναι κακό, όπως όλοι καταλαβαίνουμε, να μη μπορούμε ένα «δικό μας σχέδιο» αποκατάστασης – ανασυγκρότησης – αλλαγής. Με κύριο σκοπό το περιορισμό της ανεργίας. Κάτω από 10% σε μια πενταετία. Μόνον έτσι θα σταματήσουν οι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις και οι αυξήσεις της φορολογίας ( θα γίνουν διατηρήσιμα τα πλεονάσματα ).  Θα αυξηθεί η απασχόληση και το ΑΕΠ ( θα γίνει διαχειρίσιμο τα δημόσιο χρέος  ). Θα σταματήσει η μετανάστευση νέων ανθρώπων  προκειμένου να ζήσουν με αξιοπρέπεια ( θα αποκτήσει  θετικό πρόσημο το βασικότερο ισοζύγιό μας ).

Για το σχέδιο αυτό, χρειαζόμαστε, κάθε χρόνο και για τρία τουλάχιστον χρόνια, ένα ομόλογο κατά της ανεργίας ύψους περίπου 5 δις ΕΥΡΩ, συνοδευόμενο με εμπράγματες εγγυήσεις, ή / και επιχειρηματικά σχέδια. Για να δημιουργηθούν περισσότερες δουλειές, λιγότερες εισαγωγές, περισσότερες εξαγωγές. Θα έπρεπε να το είχαμε ήδη επιχειρήσει,  αμέσως μετά την έξοδο μας στις αγορές, προ μηνών. Θα είχαμε μονιμοποιήσει έτσι την αποκατάσταση της δημοσιονομικής μας κυριαρχίας. Σε συνδυασμό με άλλα μέτρα, θα είχε ήδη αρχίσει ο επαναπατρισμός κεφαλαίων από το εξωτερικό και οι ξένες επενδύσεις. Θα είχαν «πάρει ξανά μπροστά» οι δημόσιες επενδύσεις, οι ιδιωτικές επενδύσεις και οι τράπεζες.

Αυτό το σχέδιο ασφαλώς είναι πολύ προτιμότερο από τις συνταγές της τρόϊκας. Όχι μόνο για μας, αλλά και για τους εταίρους  / πιστωτές μας και τις αγορές κεφαλαίων. Μόνο που δεν τους το έχουμε προτείνει και δεν το έχουμε διαπραγματευτεί μαζί τους. Και τους αφήνουμε να πιστεύουν ότι απλώς ζητάμε χρήματα για να επιβιώσουμε, χωρίς  θέληση και δύναμη να αλλάξουμε τα πράγματα. Οφείλουμε και σ’ αυτούς, αλλά κυρίως στον εαυτό μας, μια δυνατή, έμπρακτη διάψευση : ένα «δικό μας σχέδιο» Αποκατάστασης-Ανασυγκρότησης-Αλλαγής.

Όπως επίσης δυνατή, έμπρακτη διάψευση πρέπει να εισπράξει και η Τουρκία. Η γειτονική μας χώρα θεώρησε τη δυσκολία μας ευκαιρία για μια ακόμα παρανομία εις βάρος μας και πρέπει, αυτή τη φορά, να υποστεί τα επίχειρα της παράνομης πρακτικής της.  Η εμπλοκή της στην ΑΟΖ της Κύπρου καθυστερεί την απόδοση των ωφελημάτων από την εξόρυξη υδρογονανθράκων σε όλους τους πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας, ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους. Όπως,  ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι έχουν υποστεί τις συνέπειες από τα εγκλήματα εισβολής, κατοχής και εποικισμού τα οποία έχει διαπράξει η Τουρκία  εις βάρος τους. Ανεξάρτητα από όσα ήδη κάνουμε, είναι αναγκαία μια εκστρατεία ενημέρωσης όλων των πολιτών της Κυπριακής Δημοκρατίας από τη νόμιμη κυβέρνηση τους για τα δεινά που προκαλεί ο επεκτατισμός της Άγκυρας. Και η διαβεβαίωση ότι, τελικά, θα κληθούν να αποφασίσουν οι ίδιοι για τη κοινή τους μοίρα.

Αποκατάσταση – Ανασυγκρότηση – Αλλαγή

Το «δικό μας σχέδιο» Αποκατάστασης – Ανασυγκρότησης – Αλλαγής  δεν ολοκληρώνεται με το περιορισμό της ανεργίας κάτω από 10% σε μια πενταετία. Είναι το πλαίσιο των αλλαγών που ενισχύει αυτό το σημαντικό σκοπό, αλλά και εξελίσσεται σε μια πολύπλευρη ΑΝΑΤΡΟΠΗ. Όχι μόνο της ασκούμενης σήμερα οικονομικής πολιτικής, αλλά βασικών συμβάσεων της μεταπολίτευσης που έχουν καταρρεύσει. Χωρίς αυτή την ανατροπή, η δυναμική μας θα αγγίξει σύντομα τα όριά της και θα κυλίσουμε ξανά σε δυσκολίες. ΑΝΑΤΡΟΠΗ σημαίνει : να αποκτήσουμε, επί τέλους, Δημόσια Διοίκηση με σαφείς σκοπούς, οριοθετημένο έργο και αντίστοιχη δομή. Να απονέμεται γρήγορα η Δικαιοσύνη. Να έχουν οι νέοι κοινωνική ασφάλιση με ίση μεταχείριση και επαρκή χρηματοδότηση. Να γίνει η φορολογία απλή και δίκαιη για όλους. Να αποκτήσουμε ανθρώπινες εργασιακές σχέσεις και ελεύθερο χρόνο με πολλαπλές δημιουργικές διεξόδους. Να αυξηθεί ο κατώτατος μισθός, αλλά, κυρίως, να διασφαλίζεται η καταβολή του.

Χρειαζόμαστε πρόγραμμα και δημοκρατική νομιμοποίηση

Ασφαλώς, για όλα αυτά απαιτείται πρόγραμμα. Με ποιές προϋποθέσεις και προτεραιότητες προχωράμε. Ποιες δέσμες μέτρων πολιτικής υπηρετούν καλύτερα τους σκοπούς μας. Πως γίνεται πιο δημοκρατικός ο δημόσιος διάλογος και πιο παραγωγική η συμβολή των κοινωνικών εταίρων.  Τα βασικά ερωτήματα που ένα πρόγραμμα Αποκατάστασης – Ανασυγκρότησης – Αλλαγής καλείται να απαντήσει :

• Πως αποκτούμε πρόσβαση, χωρίς καθυστερήσεις και ταλαιπωρία, σε δημόσιες υπηρεσίες υγείας και περίθαλψης,από τις πιο απλές μέχρι τις πιο σύνθετες, από τις πιο γενικές μέχρι τις πιο εξειδικευμένες ;  
• Πως αποδίδουμε στους νέους ασφαλισμένους ασφαλείς μερίδες σε ενιαίο σύστημα κύριας σύνταξης ; Πως ο δημόσιος πόρος στηρίζει τις μερίδες αυτές σε περιόδους ανεργίας, φτώχειας, στράτευσης και λοχείας ;
• Πως φορολογείται κάθε εισόδημα κατά τη κτήση του και όχι η περιουσία, ακίνητη ή κινητή, μετά την απόκτησή της ; Πως μειώνεται η έμμεση φορολογία ;
• Πως καλύπτονται οι βασικές ανάγκες όσων οι κοινωνικές πιέσεις και κίνδυνοι αποκλείουν από επαρκή σίτιση, αξιοπρεπή στέγαση και ανθρώπινες συνθήκες ζωής ;
• Πως ο κάθε νέος ασκεί το δικαίωμά του σε ποιοτική δημόσια εκπαίδευση, όποτε την χρειάζεται, και ποια εφόδια παρέχει η εκπαίδευση αυτή ;
• Πως αποκτά ο νέος καθαρή σχέση εμπιστοσύνης και στήριξης, με το κράτος, με κόστος επικοινωνίας μηδενικό σε χρήμα και το ελάχιστο δυνατό σε χρόνο ;     
• Πως επιλύονται γρήγορα οι διαφορές μέσω της Δικαιοσύνης ;

Η δουλειά δεν είναι εύκολη. Τα ερωτήματα όμως έχουν τεθεί και ή απαντάμε ή τελειώνουμε. Και δικαίωμα  να αποφασίσει ότι τελειώνουμε δεν έχει κανείς μας. Θέλουμε να αλλάξουμε, όχι για να συγκλίνουμε προς κάποιο πρότυπο καθορισμένο από άλλους, αλλά για να κάνουμε τη ζωή μας πιο ανθρώπινη. Να κόψουμε τις γέφυρες πίσω μας και να πάμε μπροστά, ξέροντας τι έγινε. Με επίγνωση ότι η προσπάθειά μας θα πάρει χρόνο, αλλά έχει θετικά, χειροπιαστά αποτελέσματα στη καθημερινή μας ζωή από τη πρώτη μέρα. Ζητάμε από εσάς τη νέα γενιά να μπει μπροστά και να φτιάξει τη ζωή της, όπως τη θέλει και τη θέλουμε. Και από το πολιτικό σώμα, τον ελληνικό λαό, να σεβαστεί την ανάγκη της νεολαίας να γυρίσει σελίδα.