Μετά και το πρόσφατο αδιέξοδο, γίνεται επιτακτική η ανάγκη επανατοποθέτησης του Κυπριακού, μεγάλου διεθνούς προβλήματος εισβολής, κατοχής και εποικισμού. Η απελευθέρωση και επανένωση της Κύπρου προϋποθέτει μια έντιμη προσέγγιση, διαφορετική από αυτήν που ακολουθήθηκε μέχρι σήμερα και απέτυχε. Με δεδομένο ότι η διαιώνιση της σημερινής κατάστασης είναι επίσης απαράδεκτη.

Πρώτα πρώτα, ο «διζωνικός» χαρακτήρας της ομοσπονδίας, όχι απλώς συνιστά έμμεση αποδοχή τετελεσμένων, αλλά, αποδεδειγμένα πλέον, χρησιμοποιείται και ως όχημα προώθησης της «μη λύσης». Άρα καλό είναι να μιλάμε πια για «δικοινοτική ομοσπονδία»: οι δυο κοινότητες μπορούν να προσέλθουν σε διαπραγματεύσεις, υπό την αιγίδα της ΕΕ, για να συνομολογήσουν «Σύμφωνο Πρόθεσης Συνύπαρξης» με βασικά θέματα την εσωτερική ασφάλεια και την δημοκρατική συνταγματική τάξη.

Εάν επιτευχθεί η συνομολόγηση ενός τέτοιου Συμφώνου, γίνεται απαραίτητη η συνέχεια του διαλόγου μεταξύ των δυο κοινοτήτων για την ρύθμιση θεμάτων αγνοουμένων, προσφύγων, εγκλωβισμένων, περιουσιών και βρετανικών βάσεων, στο πλαίσιο δικοινοτικής ομοσπονδίας.

Εάν και εφόσον υπάρξει κατάληξη της διαπραγμάτευσης, οι δύο κοινότητες μπορούν να συνυπογράψουν την «Πράξη για την Ομοσπονδιακή Κυπριακή Δημοκρατία», με περιεχόμενο τις συμφωνημένες ρυθμίσεις. Με μόνο εγγυητή την ΕΕ, της οποίας μέλος είναι ήδη το κράτος αυτό.

Αυτά τα δύο συγκεκριμένα βήματα για την απελευθέρωση και την επανένωση του νησιού, το «Σύμφωνο Πρόθεσης Συνύπαρξης» πρώτα και η «Πράξη για την Ομόσπονδη Κυπριακή Δημοκρατία» εν συνεχεία, θα ήταν μια πραγματική επανατοποθέτηση του Κυπριακού. Το θέμα είναι αν οι ελίτ Αθήνας και Λευκωσίας, Λευκωσίας και Αθήνας έχουν την θέληση να την προωθήσουν. Εάν, τελικά, κατανοούν ότι η σημερινή κατάσταση ή αλλάζει ή οδηγεί αναπόφευκτα σε νεές περιπέτειες.