…όχι για να γίνει Πρωθυπουργός ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αλλά για να ξεμπερδεύουμε και με τους δυο σας μια ώρα αρχύτερα!

Τα παχιά λόγια είναι φτώχεια

Είναι συνηθισμένο, η αντιπολίτευση να ζητάει εκλογές για λόγους περισσότερο ή λιγότερο σοβαρούς, υποδηλώνοντας με τον τρόπο αυτό ότι η αντίθεσή της με την κυβέρνηση έχει γίνει απόλυτη. Για να διευρύνει μάλιστα την απήχηση του διαβήματός της αυτού, κατά κανόνα, το ενορχηστρώνει με επαγγελίες. Οι οποίες, τα τελευταία χρόνια, εκ των υστέρων, αποδεικνύονται φρούδες. Όλο και περισσότερο, όλο και περισσότερες. Με αυτή την αναξιοπιστία να κάνει ανυπόφορη την, κάποτε ανεκτή ίσως, εθιμική ρητορεία. Πραγματικά, αυτές οι μεγαλοστομίες από υπαίτιους μεγάλων αποτυχιών, διαδοχικών απατών και αυταπατών (ομολογημένων και μη) και αλλεπάλληλων οδυνηρών διαψεύσεων ελπίδων έχουν καταρρακώσει κάθε αίσθημα δημοκρατικών εγγυήσεων, τελικά ομαλότητας.

Η απογοήτευση…

Με την λαϊκή απογοήτευση να πολλαπλασιάζεται και από άλλες φτώχειες. Τα δημόσια πράγματά μας στερούνται εναλλακτικών προτάσεων για τη ζωή μας, σήμερα και αύριο (άλλες με συντηρητικό και άλλες με ανατρεπτικό πνεύμα). Και αυτό επειδή δεν έχουμε πια  κόμματα τα οποία να ενστερνίζονται, αντίστοιχα τις διαφορετικές αυτές ιδεολογικές βάσεις. Πράγματι, με παλιές και παλιότερες ονομασίες, τα κόμματά μας έχουν μεταλλαχθεί σε ομάδες εξυπηρέτησης ίδιων, μικρών συμφερόντων. Και, γι’ αυτό ακριβώς, επιτρέπουν στον εαυτό τους να είναι συμπολιτευόμενα ή αντιπολιτευόμενα και να συμπράττουν αδίστακτα σε εναλλασσόμενους συνδυασμούς (κομπίνες, αν προτιμάμε λέξη εισαγωγής). Απροειδοποίητα και προσχηματικά, παραιτημένα από φορείς αντιπροσώπευσής μας, με μόνο σκοπό τους την νομή εξουσίας. Με αυτό ακριβώς το μη λειτουργικό, ανούσιο και ξένο προς μας τελετουργικό να τροφοδοτεί το ρεύμα της αποχής, ακόμα και από τις εθνικές εκλογές.

…και πώς να την αντιμετωπίσουμε

Βεβαίως η αποχή τιμωρεί εμάς για τα ανομήματα των βασικών υπαίτιων αυτής της παρακμής: αυξάνει τα εκλογικά τους ποσοστά, ακόμα και με μειούμενη την ψήφο προς αυτούς. Επιβάλλεται λοιπόν η αποδοκιμασία τους, απλώς με την συμμετοχή και ψήφιση… άλλων. Βεβαίως, στην δημοκρατική υποτίμηση που ζούμε, ψήφος ελπίδας είναι σχεδόν αδύνατον να υπάρξει. Για να την αξιωθούμε ξανά, προηγείται χρονικά η  οριστική καταδίκη για τους «μείζονες κακεργέτες». Με την αναγκαστική, προσωρινή προτίμησή μας προς άλλους οι οποίοι δεν θα μπορούσαν το κακό, ακόμα και αν περνούσε από το μυαλό τους. Το ποιόν ο καθένας μας μικρή σημασία έχει. Σημασία έχει να κλείσουμε τον κύκλο της εξαθλίωσης, όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Όχι άλλα χαμένα χρόνια  

Για το σκοπό αυτό, όσο περίεργο και αν είναι, ο μόνος ο οποίος μπορεί να προσφέρει κάτι συγκεκριμένο είναι ο Πρωθυπουργός: να  προκαλέσει εκλογές σήμερα, όχι αύριο. Πριν η απόγνωση εξωθήσει και άλλους από εμάς σε απονενοημένα, αντιδημοκρατικά, προφανώς αυτοκαταστροφικά διαβήματα. Κύριε Τσίπρα, δώστε λίγο από τον δικό σας (κυβερνητικό) χρόνο, ώστε να έχει αίσιο τέλος, μια ώρα αρχύτερα, η δική μας Οδύσσεια. Δεν έχουμε την παραμικρή διάθεση εμπλοκής στα δικά σας. Δεν έχουμε όμως και άλλα χρόνια για χάσιμο. Σας ζητούμε να προκαλέστε εκλογές όχι για να γίνει Πρωθυπουργός ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αλλά για να ξεμπερδεύουμε και με τους δυο σας μια ώρα αρχύτερα!